حالتِ روان
حالتِ روان
وقتی یک روحِ ملکوتیِ ویژهی انسان، برای نخستین بار و با اولین دَمِ یک نوزادِ (تازهزادِ) آدمی، در او «حضور» یافت، و خواصِ جوهریِ روحِ بشریِ نوزاد را در خود حل کرد، حالتِ روان به خود میگیرد. یعنی برای اولین بار «روان» در آن شکل میگیرد، احساس «مَن» میکند و به این طریق روحِ ملکوتیِ ویژهی انسان – که یک بُعدی است – برای همیشه تبدیل به «روحِ انسان» – که دو بُعدی است – میگردد و حالتِ کارکردی به خود میگیرد.