کمال (کمالِ روحی)
کمال (کمالِ روحی)
اخرین مرحلهی سیرِ کمالِ روحی انسان؛ زمانی فرا میرسد که دانشجوی معنوی توانسته باشد – با تکیه بر اراده و کوششِ خودش و به یاریِ تنگاتنگِ انرژیِ فراعِلیِ یکتایی – بر نقاطِ ضعفِ صفاتیِ (عیوبِ اخلاقی−الهیِ) خویشتن تسلطِ کامل بیابد و عقلِ سلیماش (مرتبهی بلوغیافتهترِ عقلِ عادیاش) با نظری از یکتا به عقلِ الهی قلبِ ماهیت شود.
در کمال، دانشجویِ معنوی، تمامِ امتحاناتِ (آزمونهای) نظری و عملیِ سیر کمالِ روحیاش را گذرانده و دُکتُرایش را گرفته، یعنی ذرهی الهیِ روحِ خود را شناخته است و به تحقیقاش در این راستا ادامه داده تا به مقامِ پروفسوری (کمال) رسیده است.